حداقل از بعد از جنگ جهانی دوم به این طرف ، بسیاری از دولتمردان دنیا به سبب دقت درنوع پوشش و آرایش ظاهری شان مورد توجه رسانه ها قرار گرفته اند و عده ی بیشتری نیز به خاطر تایپیکال ویژه و عدم حساسیت لازم در این زمینه اسباب شیطنت خبرنگاران را فراهم آورده اند. واین روند سابقه ی طولانی و گاهی بامزه ای هم دارد .چنانچه از روزولت گرفته تا استالین و از ژنرال دوگل تا چرچیل و از برلوسکونی تا جورج بوش همگی نه یکبار که چندین دفعه در این دام گرفتار آمده اند. ضمن اینکه همیشه هم قرار نبوده که این خبرنگاران باشند که در کنفرانس های خبری برنده این واقعه باشند گاهی هم شده که طرف مقابل ، توی برجک جماعت خبرنگار زده .
در سالهای ابتدایی دهه ی 60 ، " چه گوارا " در قامت رئیس کل بانک مرکزی کوبا و سرپرست وزارتخانه اقتصاد این کشور به آمریکا سفر کرد تا در مجمع عمومی و سالیانه سازمان ملل متحد شرکت کند . در این سفر بی سابقه و بی مانند ، به لحاظ کالیبر سیاسی و کریر جهانی " چه گوارا " ، عمده شبکه های تلویزیونی آمریکایی و اروپایی و خبرنگاران روزنامه ها ، آرزو داشتند حتی اگر یک دقیقه هم که شده با او گفتگویی داشته باشند . " چه گوارا " هم اعلام کرد ، از این منظر که به عنوان نماینده ملت و دولت کوبا ، تمامی حرفهایش را در صحن علنی مجمع عمومی زده است و پاسخ سئوالات خبرنگاران در آن سخنرانی یافت می شود ، فقط یک مصاحبه تلویزیونی و یک گفتگو ی مطبوعاتی را تقبل می کند .
اما در حاشیه کنفرانس مطبوعاتی اش اتفاق ویژه ای روی داد . ادوارد ولینگتون خبرنگار 31 ساله نیوزویک ، که به عنوان یک بچه پررو در جماعت روزنامه نگاران شناخته می شد ، با پست فطرتی هرچه تمامتر از " چه " سئوالی در باره " فیدل کاسترو " نخست وزیر کوبا پرسید. در آن زمان و در واقع از سال 1959 تا 1976 کاسترو سمت رسمی اش در دولت کوبا نخست وزیری بود .از 1976 به بعد بود که درسمت های رهبر و ریاست جمهوری قرار گرفت . خبرنگار نیوزویک پرسید :
گفته میشود جناب آقای نخست وزیر گاهی با زیرشلواری به هیات وزیران می آید و آیا خود شما تا به حال شده مسائل اقتصادی را در حالی به آقای نخست وزیر بگوئید که ایشان با زیر شلواری شما را به حضور پذیرفته باشد ؟ دیگر اینکه یک نخست وزیر با زیر شلواری ، صلاحیت بررسی مسائل اقتصادی و پولی و بانکی را دارد ؟
" چه " هم نه گذاشت و نه برداشت و گفت : اگر حساب تعداد سوراخ های زیر شلواری اش را داشته باشد . بله . حتما صلاحیت دارد .
باری ، سکانس افتتاحیه ی فیلم " چه " هم با این سفر ارنستو چه گوارا به آمریکا آغاز می شود.. اگرچه فیلم های زیادی چه به عنوان مستند های تلویزیونی و یا فیلم های داستانی در باره ی چه گوارا ساخته شده ، اما درام بیوگرافیک و جنگی " چه " زوایایی کمتر دیده شده از " چه گوارا " را به نمایش می گذارد. که دیدنش هرگز خالی از لطف نیست. به هر حال استیون سودربرگی آنرا ساخته که میدانیم حداقل اهل دروغ و دغل نیست و مثل اولیور استون -همان هم کلاس سابق جورج دابلیو بوش - نامرد و سیاسی کار نیست که بیاید برای چند دلار پول کثیف که دیک چنی به او داد ، یک فیلم پر از دروغ مثل w را بسازد . فیلمی که به قول راجر ایبرت نازنین هیچ دلیلی برای ساختنش وجود نداشت.
واقعه ی بالا چیزی حدود 45 سال پیش رخ داده . زمانیکه خود نیوزویک هنوز به 30 سالگی هم نرسیده بود (تولد نیوزویک : فوریه 1933) وتلفن اوپراتوری اختصاصی برای یک خبرنگار، ضمن اینکه کلاس کاری اورا بالا می برد ، پرسرعت ترین وسیله رسانه ای اش هم به حساب می آمد .اما باید باور کنیم در اوضاع رسانه ای حال حاضر که همه چیز آنلاین است. خب چه اشکالی دارد حواسمان به همه چیزمان باشد .دقت در پوشش ظاهری آنهم در یک سفر رسمی و دیپلماتیک ( چه مثلا پاکستان باشد یا جای دیگری ) مستحب نیست. واجب است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر