این حواشی تازه به وجود نیامده اند . در هر دوره ای بدنه ی سینمای ما از این دست حواشی به خود دیده و از ضربات شلاق گونه ی آن نحیف تر از قبل شده است . ضرباتی که شلاقش خواسته و ناخواسته به دست همان سوپر استارهای خودخوانده بوده است. چه آن وقت که یک سوپر استار شهرآشوب می خواست که تازه واردی در این عرصه را هم بازی اش قرار دهد و چه حالا که همین خودخوانده ها ، خودخوانده تر شده و سقف دستمزد تعیین می نمایند. همان هایی که دستمزدشان را از وام های بوداربانکی می گیرند.طرفه آنکه گاهی این شلاق به سروصورت همان تهیه کننده هم می خورد.این حواشی داستان کهنه ی دستمزد بازیگران بدنه ی سینما نیست ؛ قضیه دستمزد همان سوپراستارهای خودخوانده ی سینمای ما است . تا جایی که اعلام می شود یک بازیگر در شمایل سوپر استار ؛ دستمزدی 90 میلیون تومانی را برای سه روز کار سینمایی ؛ از آقا یا خانم یا گروه تهیه کنندگان این فیلم طلب کرده و درخواستش نیز اجابت گردیده است . پولی که بخش خصوصی فعال در زمینه ی سینما به این شهرآشوب ها می دهد،از کدام جیب خصوصی آمده ؟ وام بانکی ، سناریوی آبکی ؛ سوپر استارهای الکی و بزک دوزکی ، دو روز فیلمبرداری ، صد تا کلوزآپ بی خودی ، و آنگاه است که تهیه کننده، به حجله گاه گیشه می رود . و سوپر استار شهرآشوب، شلاقی دیگر طلب می کند.
به هر روی هر مدیری با هر سبقه ی سیاسی و فرهنگی که در این حوزه قرارگرفته ، می داند که میراث دار این حاشیه ها شده است و راهکارهای خود را نیز در مقابل این حاشیه سازان خواهد داشت. راهکارهایی که می تواند با یک تشر و اولتیماتوم طوفانی شروع شده و سپس با بخشنامه ای پدرانه و سر شار از پند و نصیحت به پایان برسد.ولی می شود به وجهی بدیع، با نگاهی علمی و با بررسی نمونه های مشابه، به گونه ای پژوهشی این حواشی آسیب شناسی شده و سرانجامی و نتیجه ای برای سینما ی ایران دست و پا کند؟
گونه ای دیگر اما اجرای یک پلان تکراری است که عمده مدیران قبلی حوزه ی سینما در این 20 ساله آن را تجربه کرده اند : مشکل از خودتان است ؛ خودتان هم راهکار بدهید . یعنی خود اهالی سینما بنشینند و تصمیمات و پیشنهاد و راهکار در باره این حاشیه ها بدهند . از جمله همین مقوله ی دستمزد بازیگران و... .رویدادی که همین دو سه روز پیش نیز به سنت چندین و چند ساله انجام گرفته و آنهم درخواست معاون محترم امور سینمایی ، از انجمن بازیگران سینمای ایران ، برای سروشکل دادن به مقوله دستمزد بازیگران سینما بوده است .
در سینمایی که از کمبود نقدینگی دارد دراز می شود و مدیرانش نیز مدام از این کمبود می نالند و در سینمایی که سازنده حقیقی و تهیه کننده ی واقعی اش بدون گرفتن وام بانکی و ابزار دولتی و غیره و ذلک حتی قادر نیست یک فیلم 16 میلیمتری بدهد بیرون ، و البته در سینمایی که معدود تهیه کنندگانش به حجله گاه گیشه می روند ؛این توپ به زمین انداختن به مثابه همان پلان تکراری ، کاری عبث است و نتیجه ای برای سینمای ایران ندارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر