آیا تهیه کننده های سینمای ایران به لحاظ این مهم که هزینه تولید فیلمشان را به سختی جمع و جور می کنند . و عمدتا وابسته به دولت هستند ، برای ساخت فیلم شان پول دور نمی ریزند؟ یعنی پول مفت به کسی نمی دهند و تمام وام دریافتی شان را به تولید بهینه فیلم اختصاص می دهند؟ و تازه ضرر هم می کنند؟
اما تلاش تهیه کننده برای متضرر نشدن تا کجا می تواند باشد؟چون این پول احتمالا و فقط برای نصفه ای از فیلم کفایت می کند و بقیه بودجه تولیدی از جیب او هزینه می شود؛ تا آنجایی که این تلاش آزاری به بدنه نحیف سینمای ایران نرساند تلاش و تقلای تهیه کنندگان سینما ی ما برای دخل و خرج امری طبیعی می نماید.اما موافقت یک تهیه کننده با دستمزد بازیگران خیابانی ؛به این آزار دامن می زند. بازیگرانی که محبوب عامه مردم هستند و در هر کوچه و خیابان و بازاری حرف از رنگ چشم آنهاست.
سرمایه گذار در سینما هم ؛اگرچه ورودش به این عرصه فرهنگی با خیرمقدم همراه است ، اما می تواند به این آزار دامن بزند. آنجایی که سرمایه گذار یک فیلم اعلام می کند فقط با حضور آن بازیگر زن یا مرد در فیلم است که حاضر به سرمایه گذاری است این آزار به بدنه ی نحیف سینمای ایران شکل می گیرد. تهیه کننده می خواهد ضرر نبیند ، سرمایه گذار می خواهد ضرر نکند ، اصلا هیچ کس نمی خواهد ضرر کند . اما هیچ کس به فکر خود سینما نیست . دولت وامش را داده ، بخش خصوصی هم جلو آمده و بدنه سینما هم به سبب حضور این دو کار پیدا کرده . من راضی تو راضی ، پس بی خیال ناراضی !
نه ارشاد در زمینه ی سرو سامان دادن به تمام اهالی سینما از هر صنف توان و یا دغدغه دارد و هم خود بدنه به تنها تن خویشتن با همه آرزویی که برای این سرانجام دارد ، نمی تواند کاری انجام دهد. اینکه انجمن بازیگران سینمای ایران پیشقدم شوند هم نکته ی گمراه کننده ای است . این انجمن هنوز با سندیکا شدن دهه ها فاصله دارد. همه هم این را می دانند . توپ را به زمین بدنه ی سینما انداختن کاری است که عمده ی دولت ها در حوزه سینما انجام داده اند .
پس بازیگر خیابانی هم در این آشفته بازار مطرح می شود . جوان پسند ها ردیف اولند. آنها برای سه یا چهارسال محبوب عمده بچه های کوچک و نوجوان هستند. اما خب هم بچه ها بزرگ می شوند و هم ستاره های خیابانی ، گذران عمر می کنند. اما این پروسه ادامه می یابد ؛ شانس این است که برای گذران سینما از همین بچه ها یکی برای روز های آینده بشود سوپر استار. صاحب جمال پیدا می شود. سرمایه گذار از راه می رسد . تهیه کننده ی طفلک از بانک سرکوچه وام می گیرد.چهارسال بعد دوباره همین پروسه است و همین داستان ...
آنهایی هم که سوادی اندوخته اند و در محفل درس و دانشگاه و اساتید خاک صحنه خورده پرورش می یابند اما چه کنند؟ آنها هم باید گذران کنند. همیشه که بیضایی ، کیمیایی و تقوایی فیلم نمی سازند. فیلم های کیارستمی و قبادی هم که بازیگر ندارد. پس همین بازیگران محفلی به راه بازیگران خیابانی می افتند. با این تفاوت که به سبب گرید و وجهه ی محفلی شان و بدرستی البته 10 سال دیرتر از مو قع شکوفا می شوند.اینها همه آزار هایی است که بدنه ی سینمای نحیف ایران تحمل می کند.
دستمزد و درجه بندی آن یک کار فراگیر و مربوط به تمام اصناف سینماست . انجمن بازیگران مگر یک جزیره تنهاست ؟ همه باید از هر صنفی در این بدنه پاپیش بگذارنند تا بشود کاری کرد . چرا از آنچه کشورهای صاحب سینما انجام داده اند حداقل الهام کوچکی نگیریم؟ در این حد که ببینیم آنها چه کرده اند. سینمای ما زمین تا آسمان با هالیود تفاوت دارد اما شاید بتوانیم از آنچه آنها 80 سال است که تجربه اش کرده اند ؛ چیزی برای سینمای خودمان برداشت کنیم.
بحث دستمزد پیش از این همه جا و بیشتر از هر جا در هالیوود برقرار بوده و جدل در این باره شاید پیشینه ای 80 ساله داشته باشد. حداقل از زمانی که " چاپلین " فقید در سال 1915 برای هر فیلمی ،هفته ای 15000 دلار دستمزد می گرفت ؛ بحث دستمزد بازیگران " فرست کلاس" هم مطرح بوده.
با این تفاوت که در هالیود، ،اگر کسی ادعای بی جا در باره دستمزدش داشته باشد ، آنوقت سندیکای بازیگران با قدمتی 70ساله و 7800عضو ، گوش مدعی را می پیچاند و اگر به بازیگری در پروژه ای، بر اساس "کارت رده" اش دستمزدی کمتر داده باشند ؛ گوش تهیه کننده ،توسط سندیکای تهیه کنندگان با 3800 عضو و قدمتی 49 ساله گرفته می شود.
ایکاش ماهم قدر خودمان را بدانیم. همین ستاره ها متعلق به بدنه ی سینما بودند.چه خیابانی چه محفلی اش . بی برنامه هم که پیش می رویم اما اینکه اراده ی متولیان این حوزه عدم نیاز به چنین مطالعات وبرنامه هایی را نشان می دهد ، بیشتر سوگوارمان می کند. سوپر استار ی که صاحبی دلسوز و حرفه ای و غیر دولتی داشته باشد ؛ عمر حرفه ای بیشتری هم دارد. به این بازیگران بقیه اصناف سینمایی را هم اضافه کنید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر