پيست داغ روي مانيتور!
مهدی تهرانی:يك هزينه 110 ميليون دلاري و ساخت يك فيلم سرخوشانه در ژانر ورزشي- خانوادگي (از زيرگونه‌هاي تازه خلق‌نشده ژانر اصلي يعني اكشن) به‌مدت 135دقيقه، خروجي‌اش مي‌شود فيلم «اسپيدريسر».
فيلمي كه برادران واچفسكي (لري، متولد 1965 و اندي متولد 1967) خالقان سه‌گانه ماتريكس هم سناريو‌اش را نوشتند و هم سرضرب فرستادنش روي پرده نقره‌اي.
فيلم هيچ چيزي براي گفتن ندارد. نه‌اينكه ذاتاً فيلم بدي باشد، نه. از اين جهت كه مشابه آن را و دست‌برقضا به‌صورت بسيار كلان سال‌هاي سال است مي‌بينيم. ازجمله همان فيلم «درايون» معروف با بازي سيلوستر استالونه و برت رينولدز. مجموعه‌هاي تلويزيوني فراواني نيز درباره آدم‌ها و پيست هاي اتومبيلراني و ماجراهاي زندگي ورزشي حرفه‌اي قهرمانان اين رشته و داستان‌هاي عاطفي خارج از ميدان‌هاي مسابقه ساخته شده و مي‌شود. اما اينكه چرا «واچفسكي‌ها» به اين سمت و سو غش كرده‌اند سؤال اصلي است.
آنها با اكشن بسيار راحت هستند و يد طولايي در نوشتن سناريوهاي تخت دارند. منظور همان فيلمنامه‌هاي چاپي است كه يك تيك و سرضرب از اول تا آخرش را مي‌توانيم طي يك دقيقه بخوانيم اما هيچي سردرنياوريم.
آنچه كه در «اسپيدريسر» مي‌بينيم، داستان هميشگي جواني است كه مي‌خواهد شروع قهرمانانه‌اي داشته باشد اما در طول تمرين‌هاي پيش از مسابقه؛ مجبور به رقابت‌هاي ناخواسته‌اي مي‌شود كه هيچ ارزشي برايش به‌ارمغان نمي‌آورد. اسپيد ريسر درحالي‌كه مي‌رود يك سرخورده تمام‌عيار نام بگيرد، به كمك دوستانش و همچنين يك رابطه عاطفي بر مشكلات غلبه مي‌كند و با اعتماد به‌نفس پشت رل! مي‌نشيند و به‌سوي قهرماني در مسابقات معتبر اتومبيلراني پرمي‌كشد و الي‌آخر...
ابتدا به ساكن كه فيلم را بدون هيچ پيش‌زمينه‌اي ببينيم، مدام دنبال يك امضاي منحصربه‌فرد از واچفسكي‌ها مي‌گرديم و طبيعي است كه اصلاً چيزي پيدا نمي‌كنيم. اما از حدود دقايق 80 به بعد است (يك‌ساعت پاياني فيلم) كه حضور واچفسكي‌ها پررنگ مي‌شود. چرا كه براي اولين بار مي‌بينيم جلوه‌‌هاي ويژه كامپيوتري فقط به‌درد درب‌وداغان كردن نمي‌خورد. و مي‌توان از اين ترفند در جذاب كردن مسابقات و به‌اوج رسانيدن هيجان در پيست اتومبيلراني استفاده كرد.
واچفسكي‌ها اين فيلم را ساختند تا تجربه‌اي ديگر در زمينه حضور كامپيوتر و صنعت ديجيتال در عرصه سينما را به‌دست بياورند و موفق هم شدند. اگر اين ژانر را دوست داشته باشيد (كه به احتمال قريب‌به يقين جوانان ما به آن تعلق‌خاطر دارند و مي‌توان جنبه عملي آن را نيز حداقل در خيابان‌ها و بزرگراه‌هاي تهران به‌وفور مشاهده كرد)، و به تفاوت‌ها بپردازيد؛ آن‌وقت «اسپيد ريسر» برايتان حتي در مقايسه با «درايون» استالونه هم متفاوت مي‌شود، اگرچه گيشه را ببازد.
فيلمي كه از 9 مي سال‌جاري به‌روي پرده رفت و تا اينجا يعني هفته آخر ژوئن چيزي حدود 43 ميليون دلار فروخته. نكته آخر هم اينكه تب استفاده از تمهيدات رايانه‌اي به‌روز و مدرن مدتي است كه گريبان ژانر ورزشي را گرفته. «كله چرمي‌ها» را به‌ياد داريد. حدود20 دقيقه از اين فيلم نيز دست‌پخت كارهاي كامپيوتري بود. آن هم در بازي راگبي!
http://www.hamshahrionline.ir/News/?id=61052
مهدی تهرانی:يك هزينه 110 ميليون دلاري و ساخت يك فيلم سرخوشانه در ژانر ورزشي- خانوادگي (از زيرگونه‌هاي تازه خلق‌نشده ژانر اصلي يعني اكشن) به‌مدت 135دقيقه، خروجي‌اش مي‌شود فيلم «اسپيدريسر».
فيلمي كه برادران واچفسكي (لري، متولد 1965 و اندي متولد 1967) خالقان سه‌گانه ماتريكس هم سناريو‌اش را نوشتند و هم سرضرب فرستادنش روي پرده نقره‌اي.
فيلم هيچ چيزي براي گفتن ندارد. نه‌اينكه ذاتاً فيلم بدي باشد، نه. از اين جهت كه مشابه آن را و دست‌برقضا به‌صورت بسيار كلان سال‌هاي سال است مي‌بينيم. ازجمله همان فيلم «درايون» معروف با بازي سيلوستر استالونه و برت رينولدز. مجموعه‌هاي تلويزيوني فراواني نيز درباره آدم‌ها و پيست هاي اتومبيلراني و ماجراهاي زندگي ورزشي حرفه‌اي قهرمانان اين رشته و داستان‌هاي عاطفي خارج از ميدان‌هاي مسابقه ساخته شده و مي‌شود. اما اينكه چرا «واچفسكي‌ها» به اين سمت و سو غش كرده‌اند سؤال اصلي است.
آنها با اكشن بسيار راحت هستند و يد طولايي در نوشتن سناريوهاي تخت دارند. منظور همان فيلمنامه‌هاي چاپي است كه يك تيك و سرضرب از اول تا آخرش را مي‌توانيم طي يك دقيقه بخوانيم اما هيچي سردرنياوريم.
آنچه كه در «اسپيدريسر» مي‌بينيم، داستان هميشگي جواني است كه مي‌خواهد شروع قهرمانانه‌اي داشته باشد اما در طول تمرين‌هاي پيش از مسابقه؛ مجبور به رقابت‌هاي ناخواسته‌اي مي‌شود كه هيچ ارزشي برايش به‌ارمغان نمي‌آورد. اسپيد ريسر درحالي‌كه مي‌رود يك سرخورده تمام‌عيار نام بگيرد، به كمك دوستانش و همچنين يك رابطه عاطفي بر مشكلات غلبه مي‌كند و با اعتماد به‌نفس پشت رل! مي‌نشيند و به‌سوي قهرماني در مسابقات معتبر اتومبيلراني پرمي‌كشد و الي‌آخر...
ابتدا به ساكن كه فيلم را بدون هيچ پيش‌زمينه‌اي ببينيم، مدام دنبال يك امضاي منحصربه‌فرد از واچفسكي‌ها مي‌گرديم و طبيعي است كه اصلاً چيزي پيدا نمي‌كنيم. اما از حدود دقايق 80 به بعد است (يك‌ساعت پاياني فيلم) كه حضور واچفسكي‌ها پررنگ مي‌شود. چرا كه براي اولين بار مي‌بينيم جلوه‌‌هاي ويژه كامپيوتري فقط به‌درد درب‌وداغان كردن نمي‌خورد. و مي‌توان از اين ترفند در جذاب كردن مسابقات و به‌اوج رسانيدن هيجان در پيست اتومبيلراني استفاده كرد.
واچفسكي‌ها اين فيلم را ساختند تا تجربه‌اي ديگر در زمينه حضور كامپيوتر و صنعت ديجيتال در عرصه سينما را به‌دست بياورند و موفق هم شدند. اگر اين ژانر را دوست داشته باشيد (كه به احتمال قريب‌به يقين جوانان ما به آن تعلق‌خاطر دارند و مي‌توان جنبه عملي آن را نيز حداقل در خيابان‌ها و بزرگراه‌هاي تهران به‌وفور مشاهده كرد)، و به تفاوت‌ها بپردازيد؛ آن‌وقت «اسپيد ريسر» برايتان حتي در مقايسه با «درايون» استالونه هم متفاوت مي‌شود، اگرچه گيشه را ببازد.
فيلمي كه از 9 مي سال‌جاري به‌روي پرده رفت و تا اينجا يعني هفته آخر ژوئن چيزي حدود 43 ميليون دلار فروخته. نكته آخر هم اينكه تب استفاده از تمهيدات رايانه‌اي به‌روز و مدرن مدتي است كه گريبان ژانر ورزشي را گرفته. «كله چرمي‌ها» را به‌ياد داريد. حدود20 دقيقه از اين فيلم نيز دست‌پخت كارهاي كامپيوتري بود. آن هم در بازي راگبي!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر